O rasie

John Russell (dla przyjaciół Jack) żył w XIX wieku w angielskim hrabstwie Devon. Był pastorem i bardzo lubił jeździć konno, brać udział w polowaniach i działać na niwie Kennel Klubu. Był on bowiem cenionym znawcą i sędzią terrierów.

Zajmował się także hodowlą. Jego marzeniem było wyhodowanie niezmordowanego małego terriera, odpowiedniego towarzysza
i pomocnika dla równie niezmordowanego myśliwego.
Na pamiątkę pastora myśliwego jego imieniem nazwano niewielkie czworonogi, które wśród brytyjskich miłośników łowiectwa zasłynęły jako praktycznie niezniszczalne.   

Małe, żywe, bardzo inteligentne miniaturowe teriery o gładkiej, łamanej lub szorstkiej sierści przez długie lata nie były uznane jako samodzielna rasa. Do grona psów rasowych zaliczono je dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, a wzorzec przewiduje, że im bardziej kundlowato wygląda pies tej rasy, tym jest cenniejszy. Jako pierwsza uznana została odmiana Parson Jack Russell terrier, a dopiero kilka lat temu na wystawach pojawiły się właściwe Jack Russell teriery oraz Parson Russell teriery.

Odmiany te różnią się między sobą przede wszystkim długością kończyn i rodzajem włosa. Właściwy Jack Russell jest krótkonożny i ma przeważnie gładką sierść, podczas gdy Parson ma kończyny normalnej długości i częściej sierść szorstką.    

Dziś obie rasy robią zawrotną karierę jako psy do towarzystwa oraz w różnych filmach i reklamach. Są bardzo mądre i bardzo szybko się uczą. Ich inteligencja znacznie przewyższa przeciętną.