Jack Russell Terrier - JRT - Hodowla Psów - Pniejnia

Wzorzec FCI Nr 345

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania.
Kraj upowszechnienia: Australia.
Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.10.2000 r.
Użytkowanie: pracujący terier ze zdolnością do norowania. Doskonały pies towarzyszący.
Klasyfikacja FCI: Grupa 3 (Teriery), Sekcja 2 (Małe teriery). Wymaga się prób pracy.
Krótki rys historyczny:
Jack Russell Terrier wziął swój początek w Anglii dzięki wysiłkom pastora Johna Russella. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat XIX wieku prowadził on hodowlę terierów, w celu uzyskania psów, które polowałyby razem z jego foxhoundami i jednocześnie byty nor owcami polującymi na lisy i inną zwierzynę. Powstały dwie odmiany tych psów o zasadniczo podobnych wzorcach, różniących się głównie wielkością i proporcjami w budowie ciała. Wyższy, bardziej kwadratowo zbudowany pies jest obecnie znany jako Parson Russell Terrier, a niższy, nieznacznie dłuższy pies jest znany jako Jack Russell Terrier.
Wygląd ogólny: Silny, aktywny, zwinny, pracujący terier o wspaniałym charakterze z gibkim ciałem, o średniej długości. Ogon może być kopiowany a sierść może być gładka, szorstka lub złamana.
Ważne proporcje: Długość psa jest większa niż jego wysokość; głębokość ciała mierzona od kłębu do mostka powinna być równa długości przednich kończyn od łokci w dół. Obwód ciała za łokciami powinien wynosić około 40-43 cm.
Zachowanie i temperament: Żywy, czujny, aktywny, inteligentny terier, pełen temperamentu, śmiały, niebojaźliwy, pewny siebie, przyjacielski.
Głowa:
Mózgoczaszka: Powinna być płaska, umiarkowanej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom. Kufa mocna, stopniowo zwężająca się ale nie przesadnie klinowata. Stop dobrze zaznaczony ale bez przesady.
Trzewioczaszka: Trufla nosowa: czarna
Kufa: Długość od trufli nosowej do stopu powinna być nieznacznie krótsza od długości od stopu do potylicy.
Wargi: Przylegające i czarno pigmentowane. Uzębienie: Szczęka i żuchwa bardzo silne, głębokie, szerokie i potężne.
Zęby silne, zgryz nożycowy.
Oczy: Małe, ciemne o bystrym wyrazie, kształtu migdała. Nie mogą być wyłupiaste, a powieki o czarno pigmentowanych brzegach, ściśle przylegające.
Uszy: W kształcie płatka róży lub opadające, przylegające do boków głowy i dużej ruchliwości.
Policzki: Mięśnie policzkowe powinny być dobrze rozwinięte.
Szyja: Silna, kształtna, tak aby unosić głowę w prawidłowy sposób.
Tułów: Ogólnie: Prostokątny
Grzbiet: Prosty. Długość od kłębu do nasady ogona nieznacznie większa niż wysokość w kłębie.
Lędźwie: Powinny być krótkie, silne i głęboko umięśnione.
Klatka piersiowa: Raczej głęboka niż szeroka, z dobrym prześwitem od podstawy, umożliwiająca takie położenie mostka by znajdował się on w połowie odległości między kłębem a podłożem. Żebra powinny być dobrze wysklepione w okolicy kręgosłupa i spłaszczone przy łokciach, tak żeby można było objąć klatkę piersiową dwiema dłońmi za łokciami.
Mostek: Powinien być wydatny.
Ogon: Może być opuszczony w spoczynku. W czasie ruchu psa powinien być uniesiony..
Kończyny:
Kończyny przednie: Proste od łokci do palców, patrząc zarówno z przodu jak i z boku. Łopatki: Dobrze pochylone ku tyłowi ale niezbyt przeładowane mięśniami. Kość ramienna: Wystarczającej długości i dobrze ukątowane, tak aby łokcie przylegały do tułowia.
Kończyny tylne: Mocne, muskularne, ale proporcjonalne w stosunku do kończyn przednich.
Stawy kolanowe: Dobrze ukątowane.
Stawy skokowe: Nisko położone, oglądane z tyłu w czasie swobodnej pozycji stojącej - równoległe.
Łapy: Okrągłe, mocne, średniej wielkości. Wysklepione palce nie kierują się ani do wewnątrz ani na zewnątrz.
Ruch: Dobrze wyważony, swobodny, elastyczny.
Okrywa włosowa:
Włos szorstki, gładki lub złamany, odporny na wpływy atmosferyczne.
Umaszczenie dominujące białe z czarnymi, brązowymi, kasztanowymi znaczeniami.
Wzrost i waga:
Idealna wysokość w kłębie od 25 do 30 cm. Waga: na każde 5 cm wysokości powinien przypadać l kg masy ciała. Pies o wysokości 25 cm powinien ważyć maksymalnie 5 kg, a 30 cm pies 6 kg.
Wady: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i ocenia się je w, zależności od stopnia odchylenia. Wady dyskwalifikujące: Brak charakteru typowego dla terierów, niewłaściwy sposób poruszania się (mało płynny), wadliwa kufa (zbyt wąska).
Uwaga: Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.